De volgende integratierel?

Sven De Coninck - coördinator REC Radiocentrum

De laatste weken belandde ik enkele keren kort na elkaar in een kader waar jeugdcultuur een serieus topic voor een uitgebreide beleidsdiscussie en academisch discours was. Hoewel ik vroeger regelmatig in dit soort setting geraakte, blijft het ook voor mij nog altijd wat bevreemdend om zo’n organisch gegeven als jeugdcultuur op een abstracte en afstandelijke manier te behandelen.

Onvermijdelijk kwamen in beide discussies het mediagebruik van jongeren en - daar is ie alweer - “de nieuwe media” ter sprake. Voor de allereerste generaties van “digital natives” is actief mediagebruik namelijk ook een logische en natuurlijke verlenging van hun offline persoonlijkheid geworden. De huidige generatie jongeren is dan ook de eerste voor wie zelf actief media maken of het bouwen aan hun eigen virtuele zone een evidentie geworden is.

Dat idee van een autonome zone is echter iets van alle tijden. In dit verband kan het zeker geen kwaad om even te gaan kijken naar het concept van een tijdelijk autonome zone, een TAZ, zoals de “anarchistische” denker Hakim Bey ze omschrijft. Hieruit blijkt dat de behoefte aan vrije creatieve ruimte al veel langer een nood is en dat deze evolutie ook een ideologische inslag kan hebben.

Die autonome ruimte wordt dankzij web 2.0. en de technologische convergentie van de media steeds meer een algemeen goed. Door die vlotte toegang tot mediaproductie wordt media maken voornamelijk voor de generatie die er in opgegroeid is, een echte skill, een vaardigheid zoals skaten, dj’en, muziek maken, … kortom een creatieve manier om je te uiten. Die skill is echter ook niet meer dan dat.

Waar het traditionele media maken vaak iets verheven had, een maatschappelijke verantwoordelijkheid leek te hebben en vaak ook bewondering uitlokt, is dat voor deze steeds grotere schare aan spontaan creatieve mediamakers helemaal het geval niet meer. Voor deze generaties krijgt het plezier van het maken en het beleven duidelijk voorrang op het overbrengen van een boodschap. Hiermee wil ik niet zeggen dat voor hen de boodschap geen belang meer heeft, maar je ziet de journalistieke meerwaarde van een media-uiting steeds meer aan waarde inboeten.

Ook met deze evolutie van “de nieuwe media” zie je dat het gros van de “digital immigrants”, van beleidsmakers over failliete platenboer tot bezorgde ouders, zich eigenlijk nog steeds niet weten te positioneren in de digitale evolutie. Hoe langer de spreekwoordelijke immigrants zich niet weten te integreren, des te meer is deze tijdelijk autonome wereld van boodschappen aan de mediale creatievelingen, vaak nog zonder diploma of aandelen in een mediabedrijf.

Of een snelle adaptatie van de immigranten aan hun nieuwe omgeving, een goeie zaak is voor het medialandschap moet ieder voor zichzelf uitmaken. In dit tijdperk is er maar éen credo: You choose, You produce.